بخیه عمل بینی ، بخش مهمی از فرآیند ترمیم و بهبود پس از جراحی زیبایی بینی هستند که نقش کلیدی در شکل گیری نهایی بینی و جلوگیری از عوارض دارند. بسته به نوع جراحی (باز یا بسته) و محل برش ها ، از بخیه های مختلفی استفاده می شود. بخیه ها می توانند جذبی یا غیرقابل جذب باشند. بخیه های جذبی به طور خودکار در مدت مشخصی توسط بدن جذب می شوند و نیازی به کشیدن ندارند ، اما بخیه های غیر قابل جذب باید توسط پزشک در زمان معین برداشته شوند. رعایت بهداشت بخیه ها ، استفاده صحیح از پمادهای تجویزی و جلوگیری از دست کاری ناحیه بخیه شده، از جمله مراقبت های حیاتی برای جلوگیری از عفونت یا جای زخم هستند ، که به صورت دقیق در ادامه مطلب به آن ها اشاره خواهیم کرد.
انواع بخیه عمل بینی
در جراحی بینی ، انواع بخیه ها نقش مهمی در ترمیم برش ها و دستیابی به نتایج مطلوب زیبایی و عملکردی دارند. بسته به تکنیک جراحی (باز یا بسته) ، نوع پوست بیمار ، محل برش ها و نوع تغییرات اعمال شده روی اسکلت بینی ، بخیه ها در نواحی مختلفی از بینی زده می شوند.
- بخیه ناحیه کلوملا (پایه میانی بینی)
در جراحی باز بینی ، برشی کوچک در ناحیه کلوملا (پوست بین دو سوراخ بینی) ایجاد می شود تا جراح بینی خوب در تهران دید و دسترسی بیشتری به ساختارهای داخلی داشته باشد. پس از اتمام عمل ، این ناحیه با بخیه های غیرقابل جذب مانند نایلون دوخته می شود. بخیه های کلوملا معمولاً بین ۵ تا ۷ روز پس از عمل کشیده می شوند. اگرچه محل برش به مرور زمان کمرنگ و محو می شود ، اما مراقبت صحیح در دوران نقاهت بسیار مهم است. پرهیز از تابش مستقیم آفتاب ، استفاده منظم از پمادهای ترمیم کننده و عدم دستکاری بخیه ها از جمله نکات کلیدی برای جلوگیری از باقی ماندن جای بخیه عمل بینی هستند.
- بخیه های داخل سوراخ بینی (مخفی)
در جراحی بسته بینی ، برش ها به صورت کامل در داخل سوراخ های بینی زده می شوند ، اما حتی در جراحی باز نیز برخی بخیه ها در همین ناحیه قرار می گیرند. این بخیه ها معمولاً از نوع قابل جذب ، مانند نخ ویکریل هستند و نیازی به کشیدن ندارند ، زیرا بدن به تدریج آن ها را جذب می کند. محل قرارگیری این بخیه ها در داخل بینی است و به همین دلیل از بیرون دیده نمی شوند. این ویژگی باعث می شود ظاهر بینی پس از جراحی ، طبیعی تر به نظر برسد و جای زخم یا بخیه مشخصی باقی نماند. با این حال ، رعایت بهداشت و شست و شوی مناسب داخل بینی با سرم فیزیولوژیک به بهبود سریع تر کمک می کند.
- بخیه های نوک بینی
در فرآیند کوچک سازی یا فرم دهی به نوک بینی ، جراح برای تثبیت غضروف ها در موقعیت جدید از بخیه های مخصوصی استفاده می کند. این بخیه ها نقش مهمی در حفظ شکل جدید نوک بینی و جلوگیری از برگشت تغییرات دارند. معمولاً بخیه عمل بینی در عمق بینی و به صورت داخلی زده می شوند ، بنابراین از بیرون قابل مشاهده نیستند. در جراحی باز ممکن است بخشی از این بخیه ها در امتداد بخیه های خارجی نیز قرار گیرند. بسته به تشخیص جراح و شرایط بینی بیمار ، ممکن است از بخیه های قابل جذب (مانند ویکریل) یا غیرقابل جذب (مانند پرولن یا نایلون) استفاده شود. انتخاب نوع بخیه تأثیر مستقیمی بر استحکام ساختاری و نتیجه نهایی دارد.
- بخیه های پره های بینی (در صورت کوچک سازی سوراخ بینی)
در برخی موارد که سوراخ های بینی بزرگ هستند یا تناسب آن ها با فرم جدید بینی برقرار نیست ، جراح اقدام به کوچک سازی پره های بینی می کند. در این روش ، برشی کوچک در ناحیه اتصال پره ها به گونه ایجاد می شود و پس از آن بخیه عمل بینی برای بستن برش زده می شوند. این بخیه ها معمولاً از نوع غیرقابل جذب هستند و بین ۵ تا ۷ روز بعد از جراحی توسط پزشک کشیده می شوند. محل این بخیه ها ممکن است تا چند هفته کمی قرمز، برجسته یا حساس باشد ، اما با رعایت مراقبت های بعد از عمل بینی و استفاده از پمادهای ترمیم کننده ، معمولاً به مرور زمان صاف و همرنگ پوست اطراف می شود و اثری از آن باقی نمی ماند. پرهیز از نور آفتاب و دستکاری محل بخیه ها در روند بهبود بسیار مؤثر است.
- بخیه های غضروفی یا تثبیت کننده داخلی
در جراحی بینی ، بخیه های داخلی نقش بسیار مهمی در تثبیت ساختار غضروف های بینی ایفا می کنند. این بخیه ها در داخل بینی زده می شوند و برای اتصال غضروف ها به یکدیگر یا به تیغه بینی (سپتوم) کاربرد دارند تا شکل و استحکام ساختار بینی حفظ شود. معمولاً این نوع بخیه ها از جنس قابل جذب مانند ویکریل هستند و نیازی به کشیدن ندارند ، زیرا بدن به تدریج آن ها را جذب می کند. از آنجا که این بخیه عمل بینی در عمق و داخل بینی قرار دارند ، در معاینه خارجی قابل مشاهده نیستند و هیچ اثری از آن ها بر روی ظاهر بیرونی بینی باقی نمی ماند. این بخیه ها به بهبود نتایج جراحی و حفظ فرم جدید بینی کمک شایانی می کنند.
